Barok w Polsce. Czasy baroku to dla Polski okres bardzo niespokojny, to czas licznych wojen, które Polska prowadziła z Moskwą, Szwecją i Turcją. Osłabiły one i wyniszczyły kraj pod wieloma względami, spowodowały także zmniejszenie jego obszaru. Dodatkowym czynnikiem pogarszającym sytuację Polski był fakt, że magnateria i część szlachty stworzyła opozycję przeciwko projektom reform takich jak: reforma skarbu, wojska, wzmocnienia ...

Nurt dworski poezji w epoce baroku. Cechy nurtu dworskiego: • ukształtowany został na dworach magnackich, • wzorce były czerpane z Zachodu, • twórcy tego nurtu to ludzie wykształceni, dobrze znający warsztat poetycki, • celem poezji było zaskakiwać i bawić, • utwory miały często charakter okazjonalny, • dominująca była liryka. Nurt ten reprezentowany był w Polsce przez Jana Andrzeja Morsztyna i ...

Nurt sarmacki, inaczej nazywany ziemiańskim lub szlacheckim, nawiązywał do sarmatyzmu. Sarmatyzm był ukształtowaną formacją kulturową, obejmującą swoim zasięgiem ideologię, obyczajowość i kulturę polskiej szlachty. Wpływał w istotny sposób także na kształt literatury baroku. Nazwa wzięła się od starożytnego ludu Sarmatów, który, zdaniem szlachty, miał być jej przodkiem, a charakteryzował się walecznością ...

Sarmata jest synonimem polskiego szlachcica. Nic dziwnego, mit sarmacki dotyczył przecież wyłącznie szlachty, stanowił manifestację jej aspiracji i tożsamości. Nie znaczy to, że wśród szlachciców byli sami Sarmaci, ale z całą pewnością dla wszystkich, również tych nastawionych krytycznie do jego treści, stanowić musiał punkt odniesienia. Sarmatyzm jest w pewnym stopniu wyrazem myślenia mitycznego. Oto polska ...

Kierunki w poezji baroku. Marinizm Nazwa kierunku wywodzi się od włoskiego poety G. Marina, kierunek, o którym mowa, charakteryzował się skłonnością do wirtuozerii słowem, posługiwał się konceptem dla wyrażenia dziwności i złożoności świata. Według włoskiego poety świat należy odbierać wszystkimi zmysłami, nie na drodze poznania rozumowego. Marino określił także zadanie artysty mówiąc: „A celem ...

Początkowo warunki do rozwoju teatru we Francji nie były najlepsze. W Paryżu była tylko jedna sala teatralna w Pałacu Burgundzkim, a wędrowne trupy aktorskie występowały w prowizorycznie przygotowanych do widowisk salach, przeznaczonych zwykle do gry w piłkę. Sale były prostokątne, bez podwyższeń, co sprawiało, że publiczność niezbyt dobrze widziała to, co działo się na scenie. Prowizoryczna była też scenografia, brak urządzeń technicznych. ...

W starożytności poeta uznawany był za istotę o podwójnej naturze, nie rozumianego przez tłumy. Taką koncepcję ukazywał w swych pieśniach jeden z największych rzymskich liryków Horacy. Motyw "exegi monumentum" (pomnik sobie stawiam trwalszy niż ze spiżu) zawarty w utworach Horacego to podstawa dla tych wszystkich koncepcji, które będą widziały w poecie osobę niezwykłą, ponad tłumami, tę, której talent i dzieło zapewnia nieśmiertelność. ...