Nazwa epoki pochodzi od przymiotnika romantyczny, który początkowo nie posiadał takiego znaczenia, jakie mu dzisiaj przypisujemy. W swojej rozprawie o romantyzmie badacz polskiej literatury Juliusz Kleiner (Romantyzm, 1946) próbował wyjaśnić, jakie były drogi znaczeniowe nazwy epoki. Po raz pierwszy zaczęto używać słów romans, romanca, romant na określenie utworów opowiadających o niezwykłych, awanturniczych, często fantastycznych ...

Nie sposób charakteryzować epokę romantyczną bez przywołania kontekstu historycznego. Często mówi się, że epoka ta podobna jest do wulkanu, który uaktywnił się podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej i pokrywał Europę gorącą lawą przez połowę stulecia. Jest w tym dużo racji. Romantycy bardzo wysoko stawiali pojęcie ojczyzny, stąd ogromna popularność tzw. literatury tyrtejskiej (nawołującej do boju – znanej ze starożytności) – ...

ANAFORA – środek stylistyczny polegający na powtórzeniu wyrazu lub kilku wyrazów na początku kolejnej sekwencji wypowiedzi. ANIMIZACJA – ożywienie, rodzaj przenośni polegający na przypisywaniu cech istot żywych przedmiotom martwym, zjawiskom lub pojęciom abstrakcyjnym. APOSTROFA – bezpośredni, uroczysty zwrot do bóstwa, muzy, pojęcia abstrakcyjnego. AUTOBIOGRAFIZM – cecha dzieła literackiego ...

Architektura romantyczna nie jest tak charakterystyczna, jak gotycka katedra czy renesansowy zamek. Związana od początku do końca ze słowem pisanym jest raczej odbiciem romantycznej tematyki. Jedyne postulaty wysuwane przez budowniczych romantycznych dotyczyły rzecz jasna dowolności projektu, nieskrępowania wyobraźni, inwencji twórczej. Budynek miał być interesujący, asymetryczny, mieć w sobie coś tajemniczego. Najczęściej używane ...